من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

وتنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد

وخاصیت عشق این است

وصیت نامه دکترشریعتی

امروز دوشنبه سیزدهم بهمن ماه پس از یک هفته رنج بیهوده و دیدار چهره های بیهوده تر و شخصیت های مدرج ، گذرنامه را گرفتم و برای چهارشنبه جا رزرو کردم.........

عازم سفرم و به حکم شرع ،در این سفر باید وصیت کنم. وصیت یک معلم که از هیجده سالگی تا امروز ، جز تعلیم کاری نکرده و جز رنج چیزی نیندوخته است ، چه خواهد بود؟ جز اینکه همه قرض هایم را از اشخاص و از بانکها با نهایت سخاوت و بی دریغی « تماما » واگذار می کنم به همسرم که از حقوقم ( اگر پس از فوت قطع نکردند ) و حقوق اش و فروش کتابهایم و نوشته هایم و آنچه دارم و ندارم ، بپردازد.......

بی تو

راست می گویی راست و چقدر من غمگینم ، در این دنیا رنگی و اندازه ای نیست ، هیچ چیزی نیست ،هیچ کسی نیست که به دیدن ارزد . « کسی که نمی خواهد ببیند به روشنایی نیازی ندارد» کسی که نمی خواهد ببیند پلک هایش را بیثمر چرا بگشاید ؟ آنگاه که هیچ چیز در زندگی به دیدن نیرزد ، آنگاه که هیچ تماشایی نیست ، دریغ است که نگاهی را که جز برای دیدار های پرشکوه و ارجمند نساخته اند بیهوده به هدر داد و این بود که چشمهایش را این راهب تنهای صومعه ی دور در قلب این غربت زشت ،بسته بود و شمعش را نیز در چنان شبی ، چنان ظلمتی نیفروخته... 

پاییزبود

همه درفکرجدایی

گسستن

من اما تازه درفکرپیوستن

کی آمدی؟نفهمیدم

آمدنت راندیدم

نور بود یا ظلمت

روزبود یاشب

بتوپیوستم من با یک حس غریب/یک شوق زیاد/یک نورامید

نیلوفرآبیم ای سرب سکوت

توکه بامن بودی/توکه یارم بودی/درپاییزبهارم بودی

۱سال گذشت

پاییز.پاییز.پاییز

رفتی؟؟؟

هنوز آمدنت راندیدم

مگرآمدی که به این زودی........

سربی میکنم این پاییز را

تا بفهمی سنگینی سرب این سکوت را

وقتی برمیگشتیم از مدرسه هامون

تاچشم بقیه به ما میفتاد

حسودمیشدن از عشق وصفامون

چشم ودل ما۲تا باهم بودن

شادیهای تو شادی من بودن

۱روز ازت پرسیدم آرزوت چیه

گفتی آرزوم اینه باتوبودن

ازون روزی که اون خونه سدماشد

باعث بارونی گرفتن دلا شد

یه روز که به گذشته فکرمیکردم

کاخ آرزوهام روسرم خراب شد

دنیا روتوی اون چشات میدیدم

بایاد تو مزه ی خوبی روچشیدم

ولی حالاچی من وتوجداییم

ترانه ی نومیدی می سراییم

نسیم عاشقی ازآن سو می وزد

جاده ها ازپس هم می گذرد

اماتوچرا غمگین ودلشکسته ای

بیا وببین ثانیه ها از پس هم میگذرد

شب ها تا صبح فراتراز یک رویا

درخواب وبیداری وآسمان ودریا

سنگفرش های کوچه را میشماری

می گویی سهم من چیست ازین دنیا

من چه می خواهم ازین دنیا

ازین دنیای مسخره وبی وفا

کار من فقط بی کسی وغصه

درین دنیای شادی وغم ها